Wracamy do tematu najbardziej pospolitych ptaków Polski. We wcześniejszych artykułach przedstawiliśmy kilka gatunków. Oto one:
szpak
rudzik
kos
pierwiosnek i piecuszek
Teraz chcielibyśmy przedstawić kolejny gatunek, który z liczebnością ok. 4 100 000 par zajmuje 6 miejsce na naszej liście.

Sikora bogatka (Parus major L.) zwana po prostu bogatką to pospolity, wszędobylski i powszechnie znany ptaszek. Jest wielkości wróbla a charakterystyczny żółty brzuszek z czarnym krawatem i równie czarną głową z białymi policzkami pozwala na łatwe odróżnienie od innych gatunków.

Jest z nami zimą, ale nie oznacza to, że są to te same osobniki, które spędzają z nami lato. Otóż jej taktyka przetrwania jest taka, że te, które mieszkają z nami latem na zimę odlatują na południe Europy, do nas natomiast przylatują osobniki z północy i wschodu.

Bogatki zakładają swoje gniazda w naturalnych dziuplach ale chętnie zasiedlają też budki lęgowe. Znane są jednak z tego, że potrafią gniazdować w różnych przedziwnych miejscach np. w słupku ogrodzeniowym, szlabanie kolejowym, skrzynce na listy, czy rozdzielni elektrycznej. W jednym lęgu składają do 12 jaj a gniazdują 2 razy w roku. Nie dziwi zatem fakt, że przez cały sezon lęgowy rodzice uganiają się jak w ukropie, by nakarmić wiecznie głodne pisklęta.

Potoczne powiedzenie „Jeść tyle co sikorka” wbrew pozorom nie oznacza „jeść mało”. W okresie zimowym bogatka potrafi zjeść tyle, ile sama waży i chyba dobrze rozumiemy, co to znaczy. Latem w ich menu dominują owady oraz ich jaja i poczwarki. Podobno jedna rodzina sikor potrafi zjeść nawet 75 kg takiego pokarmu w ciągu roku! W okresie jesiennym i zimowym przechodzą na pokarm roślinny, w którym dominują nasiana traw i chwastów. Bardzo chętnie odwiedzają przydomowe karmniki, do których warto nasypać nasion słonecznika, prosa, rozłupane orzechy czy ziarna zbóż. Nie pogardzą też świeżą słoniną, pamiętajmy jednak, by nie była ona solona. Niewłaściwym pomysłem jest dokarmianie nie tylko sikor, ale wszystkich ptaków chlebem, szczególnie spleśniałym. Chcąc pomóc, nieświadomie im szkodzimy.

Bogatki zaczynają śpiewać najwcześniej ze wszystkich ptaków. Nierzadko jeszcze zimą przy ładnej słonecznej pogodzie słychać metaliczne i często powtarzane cici-be. To jeden z wielu głosów godowych bogatki. Repertuar jej śpiewu jest wyjątkowo bogaty a sprawy nie ułatwia fakt, że jest ptakiem bardzo „rozmownym”. Posłuchajmy:

Bogatka ma liczną rodzinę. Drugim pospolitym gatunkiem sikor jest modraszka (Cyanistes caeruleus). Jej liczebność w Polsce szacuje się na ok. 1 500 000 par. Rozpoznać ją nietrudno – to niewielki ptaszek o charakterystycznej błękitnej (bądź modrej) czapeczce na głowie i błękitnymi akcentami na plecach, które kontrastują z żółtym brzuszkiem. Innym pospolitym gatunkiem jest sosnówka (Periparus ater). To niewielka sikora o wyjątkowo dużej głowie i charakterystycznej białej plamie na potylicy. Z liczebnością ok. 860 000 par jest trzecią pod względem liczebności sikorą w Polsce. Następna w tej kategorii to czubatka (Lophophanes cristatus) – ok. 420 000 par. To sikora o ubarwieniu w tonacji beżowej i jak sugeruje nazwa posiada charakterystyczny czubek na głowie. Następne 2 gatunki sikor to czarnogłówka (Poecile montanus) – ok. 260 000 par i uboga (Poecile palustris) – ok. 190 000 par. Odróżnienie tych dwóch gatunków sikor nie jest proste, gdyż są do siebie bliźniaczo podobne. Pomóc w tym może ich śpiew, ale i tan jest dość niepozorny i trudny do wychwycenia. Niekiedy zalatuje do Polski sikora lazurowa (Cyanistes cyanus), jednak spotkanie tego gatunku to już spora rzadkość.