Jako jeden z nielicznych, obok człowieka, bóbr potrafi zmieniać środowisko, w którym żyje. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że posiada największy wśród gryzoni stosunek masy mózgu do masy ciała. Wykazuje rzadko spotykaną u zwierząt zdolność tworzenia budowli, co więcej, wybiera do tego optymalne miejsca. Budowane przez niego tamy i kanały zapewniają stały poziom wody. Jego działalność inżynierska nie polega wyłącznie na wznoszeniu budowli i podnoszeniu poziomu wody, gdyż potrafi go doskonale regulować.

Bobry budują dwa rodzaje schronień. Pierwszym z nich są nory. Drążą je z stromych brzegach rzek czy jezior za pomocą swych silnych przednich łap. Wejście do nory jest zwykle usytuowane pod powierzchnią wody, zaś sama nora pozostaje sucha. Łączna długość korytarzy może osiągnąć 50 i więcej metrów. Jeśli warunki nie pozwalają na kopanie nor, bobry budują żeremia. Używają do tego gałęzi, darni, kamieni i mułu. Takie budowle mogą osiągnąć imponujące rozmiary – 3 m wysokości i 20 m. średnicy. Wewnątrz żeremia znajduje się komora mieszkalna, przy czym wejście do niej znajduje się zawsze pod wodą i pozostaje niewidoczne dla intruzów.

Bobry wznoszą trzeci rodzaj budowli a mianowicie tamy. Zlokalizowane są one na ciekach i kanałach a służą do podniesienia poziomu wody do określonego poziomu. Jest to konstrukcja zbudowana z tego samego materiału co żeremia. Niekiedy osiąga imponujące rozmiary – wysokość kilku a szerokość kilkudziesięciu metrów. Gotowa tama zachowuje szczelność i wytrzymuje duży napór wody czy lodu. Zarówno tamy jak i żeremia nie są pozostawiane same sobie, lecz są codziennie przez bobry kontrolowane, poprawiane i ulepszane.

Taka działalność inżynierska nie pozostaje bez wpływu na środowisko. Zatrzymanie wody i zalanie sporego areału stwarza doskonałe warunki bytowania wielu organizmów: owadów, ryb, płazów, gadów, ptaków, ssaków czy szeregu gatunków roślin. Nierzadko wokół tamy bobrowej tworzą się nowe siedliska. Podwyższeniu i stabilizacji ulega poziom wód gruntowych. Nie do przecenienia są zdolności retencyjne tworzonych przez bobry zbiorników, spowalniające spływ wód do mórz, przyczyniające się do filtracji i oczyszczania spływającej wody.

Wzniesienie dużej tamy może skutkować zalaniem nawet kilkudziesięciu hektarów pól, łąk czy lasów. Nie zawsze spotyka się to z aprobatą miejscowych gospodarzy – rolników czy leśników.Tamy bobrowe uniemożliwiają niekiedy przepływ wody w kanałach melioracyjnych i przepustach. Jeszcze większy problem pojawia się z chwilą zasiedlenia przez bobry wałów przeciwpowodziowych, gdyż kopane przez nie nory znacznie osłabiają szczelność wałów, co istotnie zwiększa ryzyko powodzi.