Produkcja herbaty z kiprzycy ma swoje źródło w Chinach. Na przełomie XVIII i XIX wieku podpatrzono proces produkcji czarnej herbaty. W ten sam sposób przetwarzano liście kiprzycy, produkując surowiec zwany iwan czaj bądź koporski czaj. A produkuje się go tak:

Liście kiprzycy zbiera się latem a następnie poddaje fermentacji. Można to zrobić ugniatając liście w słoiku lub zmielić a następnie poddać oksydacji w temperaturze do 50^oC, wystawiając słoik na słońce lub po prostu wstawiając do piekarnika na 3 godziny. Z pewnością po tym procesie produkt ściemnieje i o to właśnie chodzi. Wtedy należy go szybko osuszyć. Można to zrobić w ciepłym, przewiewnym miejscu lub w piekarniku z termoobiegiem, ustawiając ponownie temperaturę na 50^oC, pozostawiając uchylone drzwiczki. Tak przygotowany susz wkładamy do słoików i szczelnie zakręcamy. Pozostaje już tylko łyżeczkę suszu zalać gorącą wodą i po kilku minutach delektować się smakiem tej niecodziennej herbaty.

Herbata z kiprzycy ma silne działanie moczopędne, co może być pomocne przy infekcjach układu moczowego oraz problemach z przerostem prostaty. Ponadto posiada właściwości bakteryjno- i wirusobójcze, ogólnie odkażające cały układ moczowy. Pomocna jest też w leczeniu chorób dróg żółciowych i wątroby.



Wierzbówka kiprzyca (Chamerion angustifolium) to roślina wieloletnia, porastająca leśne uprawy, zręby, łąki, pastwiska i pobocza dróg. Występuje tam, gdzie gleba zasobna jest w azot. Szczególnie zauważalna jest latem, kiedy rozwija swoje fioletowe kwiaty. Z pewnością zauważył ją każdy, kto o tej porze wędruje po górach, gdyż właśnie tam czuje się najlepiej, porastając i barwiąc na fioletowo całe zbocza. Szerzej patrząc dobrze czuje się na półkuli północnej w strefie okołobiegunowej. Dorasta nawet do 2 metrów wysokości. Jej liście mają kształt lancetowaty, czym przypominają liście wierzby – stąd właśnie wywodzi się jej nazwa. Wierzbówka zawiera liczne kwasy, taniny, sterole, antycyjany, likopen, betakaroten,  fitoncydy i szereg innych magicznych substancji.