Chętnie rozmnażają się wegetatywnie czyli bezpłciowo. Właśnie dlatego tak często spotykamy je płożące się po ziemi – łatwiej wtedy zakorzenić się i wytworzyć samodzielną roślinę. Rozmnażanie generatywne czyli płciowe jest w przypadku widłaków bardzo trudne i może trwać nawet 25 lat. Z tego też względu wszystkie widłaki objęte są ochrona gatunkową.

W Polsce spotkać możemy kilka gatunki widłaków i im podobnych. W Nadleśnictwie Strzebielino najczęściej spotykanym jest widłak jałowcowaty (Lycopodium annotinum L.). To miniaturowa wersja jałowca. Osiąga wysokość 20 cm a na szczycie gałązki osadzony jest pojedynczy kłos zarodnionośny. Preferuje rejony górskie i przedgórskie, więc pewnie tym uzasadniona jest jego obecność w naszych „Bieszczadach Północy”

Drugim często spotykanym jest widłak goździsty (Lycopodium clavatum L.). Zwykle spotkać go można w borach i na wrzosowiskach. Lubi towarzystwo sosny i innych drzew iglastych. W poszukiwaniu dobrego miejsca do zakorzenienia się jego pędy boczne mogą osiągnąć długość nawet 4 m. Kłosy zarodnionośne, w odróżnieniu od widłaka jałowcowatego, osadzone są na długiej szypułce i zwykle występują parami. Ludowe nazwy widłaka goździstego to: babimór, czołga, kołtun czy włóczęga, co oczywiście wynika z długich pędów bocznych.

Bliskim krewnym naszych widłaków jest widłak wroniec czy inaczej wroniec widlasty (Huperzia selago). Choć jest typowym góralem, czasami można go spotkać w naszych lasach. Charakterystyczne jest to, że nie wytwarza kłosów zarodnionośnych a zarodnie ukryte są w kątach liści.

Widłaki w przeszłości znalazły swoje miejsce w przemyśle. Pochodzące z nich łatwopalne olejki eteryczne służyły do wyrobu środków pirotechnicznych i fajerwerków. Proszek z zarodników wykorzystywany był jako doskonała zasypka dla niemowląt. Stosowano go też powszechnie w przemyśle farmaceutycznym jako środek zapobiegający sklejaniu się tabletek. Dziś przyjmijmy te informacje jedynie jako ciekawostki, gdyż wszystkie gatunki widłaków objęte są ochroną gatunkową.