Kończy się lato, w kalendarz zagląda już jesień. Koniec sierpnia to najlepszy czas na zbiór szyszek chmielu i chyba dobry moment, by przedstawić bliżej tę ciekawą roślinę.

Rozpoznać go nietrudno, gdyż jest pnączem a tych w naszym kraju rośnie stosunkowo niewiele. Szczególnie charakterystyczne są jego szyszki, które w sposób jednoznaczny mówią nam jaki to gatunek.

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus L.) jest rośliną dwupienną co oznacza, że na jednej roślinie występują jedynie kwiaty męskie a na innej jedynie żeńskie. To właśnie kwiatostany żeńskie kształtem przypominają szyszki drzew iglastych. W środku takiej szyszki dojrzewają małe, bo 2-milimetrowe orzeszki.

Szyszki chmielowe zawierają liczne olejki eteryczne i żywicę wydzielającą lupulinę. To właśnie te substancje cieszą podniebienie miłośników bursztynowego trunku. Z tego też względu chmiel stał się rośliną uprawną. W 2015 roku produkcja szyszek chmielowych w Polsce wyniosła niebagatelne 2450 ton i była pod względem wielkości 3 w Europie a 5 na świecie. Co ciekawe, uprawiane są wyłącznie osobniki żeńskie, gdyż tylko te wytwarzają tak pożądane szyszki.

Nie tylko szyszki chmielu są surowcem spożywczym. Równie atrakcyjne są młode pędy, które mogą być zbierane i przyrządzane niczym szparagi. Napar z chmielu, co pewnie nie dziwi, działa skutecznie przy zasypianiu a także łagodzi nadpobudliwość. Zawarty w roślinie ksantohumol  wykazuje działanie przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwutleniające i przeciwnowotworowe.

Znalazł również szerokie zastosowanie w kosmetyce do produkcji kremów opóźniających procesy starzenia,  jako składnik kąpieli regeneracyjnych, a przede wszystkim do produkcji szamponów.

W stanie naturalnym chmiel rośnie w wilgotnych zaroślach, olsach i łęgach, nad rowami, a także na terenach ruderalnych, przy zabudowaniach i śmietniskach. W tych miejscach jest rośliną często spotykaną. Najchętniej pnie się w górę wykorzystując każdą podporę a gdy takiej zabraknie płoży się po ziemi.