Grzyb czy nie grzyb?
Sezon grzybowy w pełni. Chętnie zbieramy prawdziwki, podgrzybki, kurki, koźlarze i kanie. A czy zauważamy te, które swym wyglądam grzyba raczej nie przypominają?
Siedzuń sosnowy swym wyglądem tradycyjnego grzyba raczej nie przypomina. Doczekał się wielu nazw zwyczajowych - bardziej znany jest chyba jako szmaciak gałęzisty czy też kozia broda. Do 2014 roku objęty był ochroną gatunkową, ale ze względu na pospolite występowania został z niej wyłączony. Jest to smaczny grzyb jadalny, wykorzystywany do zup, do smażenia i suszenia. Jest ściśle związany z sosną – owocniki wyrastają tuż przy pniu, tylko jeden w ciągu roku. Największy znany w Polsce osobnik miał średnicę 1 m i ważył 15 kg.
Dzieżka pomarańczowa to następna niespodzianka wśród grzybów jadalnych. Jest grzybem wszędobylskim - spotykana niemalże na całym świecie, w różnych środowiskach, zarówno leśnych jak i parkowych czy w ogrodzie. Choć jest grzybem jadalnym, zbierana jest rzadko, gdyż jej miąższ w zasadzie pozbawiony jest smaku. Bywa natomiast wykorzystywana do zdobienia potraw. Może zatem warto zostawić ją tam, gdzie wyrosła – niech cieszy nasze oczy swymi żywymi barwami.
Innym ciekawym gatunkiem, jaki możemy spotkać latem i jesienią, jest wykwit piankowaty. Jest to gatunek odznaczający się osobliwym kształtem i sposobem życia. Należy do śluzowców a niektórzy umieszczają go na pograniczu grzybów i świata zwierzęcego. Nie potrzebuje światła, ale w okresie wytwarzania zarodników wypełza w miejsca oświetlone. Po dojrzeniu zamienia się w brązową twardą masę. Charakteryzuje się niezwykle wysoką odpornością na toksyczne działanie metali. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono w jego plazmodium nieprawdopodobnie wysoką zawartość cynku. W Polsce uważany jest za grzyb niejadalny, choć w niektórych rejonach świata jest zbierany i spożywany.
Innym ciekawym gatunkiem należącym również do śluzowców jest rulik nadrzewny. Młode osobniki są koloru czerwonego lub pomarańczowego, po dojrzeniu zmieniają kolor na szarobrunatny. Pojedynczy osobnik to barwna kuleczka o średnicy do 1,5 cm. Spotkać go można na zmurszałych pniakach, przeważnie w małych grupkach, zwykle w lecie po deszczach. Podobnie jak inne śluzowce, żywi się bakteriami, zarodnikami grzybów i rozmaitymi mikroorganizmami, nie atakuje natomiast drewna, na którym jest osadzony. Występuje pospolicie zarówno w Polsce jak i na całym świecie. Niestety, nie jest gatunkiem jadalnym.
