Spieszą się, by zakwitnąć jak najszybciej, gdyż jedynie przez krótki czas będą miały wiosenne słońce wyłącznie dla siebie. Za chwilę drzewa i krzewy rozwiną liście, które stworzą ciemny parasol. Obydwa gatunki występują w naszym kraju pospolicie. Szczególnie zauważalne są w porze kwitnienia, kiedy to ich żółte kwiaty z daleka rzucają się w oczy.

Ziarnopłon wiosenny (Ficaria verna Huds.) to stosunkowo niewielka roślina zielna. Jego kwiaty posiadają zwykle 8 płatków. Trudno znaleźć go latem i zimą, gdyż okres ten spędza w stanie bezlistnym w postaci bulw korzeniowych. Młode liście jeszcze przed okresem kwitnienia zawierają duże ilości witaminy C, stąd dawniej traktowano je jako ważny sposób uzupełnienia jej niedoboru. W smaku przypominają szpinak, dlatego bywały stosowane zamiennie z tym warzywem. W okresie kwitnienia i po nim liście stają się trujące, co można rozpoznać po gorzkawym smaku. Toksyny rozkładają się w procesie suszenia bądź obróbki cieplnej. Jadalne są też pączki kwiatowe, które można przyrządzać jak kapary. W niektórych regionach zbierano i gotowano też bulwki korzeniowe, które po przyrządzeniu pełniły rolę tzw. „pożywienia głodowego”. 
Ziarnopłon wiosenny lubi żyzne lasy liściaste, również te bardzo podmokłe.
W dawnej Walii kwitnienie ziarnopłonów było znakiem do rozpoczęcia zasiewów.

Kaczeniec czyli knieć błotna (Caltha palustris L.), bo tak brzmi poprawna nazwa tego gatunku, to dość okazała roślina bagien,  mokradeł i podmokłych łąk.  Lubi stanowiska bardzo mokre, często wyrasta wprost z wody. W całości jest rośliną silnie trującą zarówno dla ludzi jak i zwierząt. Wyjątkiem są tu jedynie owce i pewnie dlatego kaczeniec jest kwiatem narodowym Wysp Owczych a spotkać go tam, gdzie nie sięgają ich wełniane mordki.

Wróćmy jeszcze do kwiatów: kaczeńce posiadają 5 płatków, natomiast ziarnopłony 8. Czyż nieprawda, że wyjątkowo trafnie wpisują się w ciąg liczb Fibonacciego? Pisaliśmy o tym we wcześniejszym artykule.