Jest chyba najsympatyczniejszym gryzoniem, jaki żyje w naszych lasach. Uroku dodają jej puszysty ogon i charakterystyczne pędzelki włosów na końcach uszu.  Doskonale porusza się po pniach drzew. Robi to tak sprawnie, że wydaje się, iż kierunek w górę czy w dół nie ma dla niej znaczenia. Równie zwinnie porusza się w koronach drzew, przeskakując z gałązki na gałązkę. Pokonuje znaczne odległości bez schodzenia na ziemię. Szczególnie karkołomne gonitwy mają miejsce w okresie godowym, który zasadniczo ma miejsce w lutym ale z przerwami trwa do lipca.

Mieszka w dziuplach, które dla wygody mości mchem i porostami. W koronach drzew buduje także kuliste gniazda. Używa do tego gałązek, mchu i trawy. Jest aktywna w ciągu całego roku. W chłodne dni śpi przykryta… własnym ogonem. Najczęściej zjada nasiona drzew a także pączki, kwiaty, młode pędy, jagody i grzyby. Powszechnie znane jest jej zamiłowanie do orzechów. Wiewiórki mieszkające w parkach są tak przyzwyczajone do obecności ludzi, że niekiedy biorą jedzenie wprost z ręki. Nie zachęcamy jednak do takich praktyk, gdyż z jednej strony jest to swego rodzaju wynaturzeniem, z drugiej - wiewiórka jak każde dzikie zwierzę może przenosić różne choroby.

Ponieważ zimą trudniej o pokarm to sprytne zwierzątko gromadzi zapasy. Wykorzystuje do tego gniazda innych ptaków np. strzyżyka, opuszczone dziuple czy szczeliny w pniach. W zimowych spiżarniach najczęściej można znaleźć żołędzie, bukiew i orzechy laskowe.  Na chwilę uwagi zasługuje też sposób, w jaki wydobywa nasiona z szyszek. W odróżnieniu od dzięcioła odgryza łuski, pozostawiając po swoim posiłku jedynie trzpień szyszki. Dzięcioł natomiast silnym uderzeniem dzioba  rozsuwa łuski i wyjmuje pożywne nasionko, pozostawiając szyszkę jakby zmierzwioną (Kaszubi powiedzieliby – „szadą”).

Wiewiórki są wyjątkowo troskliwymi matkami. Wiewiórczęta, a jest ich zwykle 5, rodzą się nagie i ślepe. Matka opiekuje się nimi bez przerwy a jeśli musi opuścić gniazdo okrywa je czymś ciepłym, np. sierścią lub piórami i upewniwszy się, że są dobrze zabezpieczone, pozostawia na chwilkę. Czyści maleństwa trzymając je w przednich łapkach niczym orzeszek i wylizuje starannie ze wszystkich stron. W razie niebezpieczeństwa przenosi małe w inne miejsce. Pierwsze wycieczki poza gniazdo odbywają się pod czujnym okiem matki, która ciągle coś do nich „mówi”, jakby udzielając lekcji. Po dwóch miesiącach od narodzin rozpoczyna się samodzielne życie. Niezwykłym doświadczeniem jest spotkanie młodej wiewiórki, która wybrała się na poznawanie otoczenia. Dość niezgrabnie a jednocześnie pociesznie porusza się wśród traw i krzewinek. Ufna, nieświadoma zagrożeń i ciekawa świata pozwala zbliżyć się na niewielką odległość.

Wiewiórka, choć występuje pospolicie w całym kraju, objęta jest ochroną gatunkową.