Pod wzglądem hydrologicznym obszar Nadleśnictwa Strzebielino leży  w zlewni rzek Łeby i Redy, tylko niewielkie fragmenty położone są w zlewni Łupawy. Większe zbiorniki wodne występują jedynie na pograniczu nadleśnictwa w części południowej i zachodniej. Głównym źródłem wilgoci w glebie są więc wody opadowe i roztopowe.

Jako, że od lat obserwujemy niedostatek opadów  i jego konsekwencje w postaci obniżania się poziomu wód gruntowych i przesuszania oraz zaniku siedlisk wodnych i nadwodnych, postanowiliśmy już w połowie lat dziewięćdziesiątych  przywrócić wodę na tereny leśne.

Wytypowaliśmy miejsca gdzie woda często w przeszłości była piętrzona, w sposób naturalny lub w wyniku świadomej działalności człowieka. Od 1995 roku odtworzyliśmy 88  obiektów małej retencji, które retencjonują ponad 229 tysięcy m³ wody. Aby można było zatrzymać w nich wodę wykonaliśmy szereg prac,  powstało m.in. ponad 60 zastawek, grobli, przepustów itp. Takie działania poprawiły warunki wilgotnościowe siedlisk leśnych i zwiększyły różnorodność biologiczną. Pojawiły się cenne przyrodniczo enklawy wodne, mające duże znaczenie dla życia wielu gatunków roślin i zwierząt, które także przepięknie urozmaiciły i wzbogaciły nam krajobraz.  W wielu miejscach pojawiło ptactwo wodno-błotne jak np. żurawie, różne gatunki kaczek i czapli. I tak na przykład w odtworzonym zbiorniku małej retencji w leśnictwie Tępcz swoje lęgi mają: kokoszka wodna (Gallinula chloropus), perkozek (Tachybaptus ruficollis) i żuraw (Grus grus). Zmiana warunków wilgotnościowych przyczyniła się do pojawienia się roślin charakterystycznych dla tych siedlisk. Do najbardziej interesujących należy wrzosiec bagienny (Erica tetralix L.) objęty w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Roślinna ta została umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski w grupie gatunków narażonych na wyginięcie poza głównym obszarem występowania, w wydaniu z 2016 roku otrzymał kategorię VU (narażony).