W Polsce występują cztery gatunki: wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium), w. pochwowata (Eriophorum vaginatum), w. szerokolistna (Eriophorum latifolium) i w. delikatna (Eriophorum gracile),  Zajmują raczej jasne i wyłącznie wilgotne stanowiska, stąd spotkać je można w borach bagiennych, na torfowiskach i podmokłych łąkach.

Kwiatostany wełnianek są niepozorne i raczej niezauważane. To, co w czerwcu przyciąga nasz wzrok, to owocostany. Nasionka zaopatrzone są w długie włoski, które wyglądem przypominają owczą wełnę. Stąd zresztą wywodzi się nazwa rodzajowa rośliny – pochodzi od greckich słów: érion, „wełna” i phoréo, „noszę”. Tak zaopatrzone nasionka z łatwością przenoszone są przez wiatr na znaczne odległości. Co więcej, to właśnie łany owocujących wełnianek dały nazwę wielu miejscom zwanym Białymi Błotami.

W przeszłości puchate owocostany wełnianki wykorzystywano na różne sposoby. Z powodzeniem wyrabiano z niej papier, knoty do świec, kapelusze oraz stosowano jako wypełnienie do poduszek a także mebli tapicerowanych i materaców. W czasie I wojny światowej w Szkocji puch wełnianki wykorzystywany był jako materiał opatrunkowy na rany.

Wełnianki należą do roślin raczej pospolitych i jedynie wełnianka delikatna objęta jest ochroną prawną. Pozostałe spotykane są często a zagrożeniem jest zanik ich stanowisk związany jest z osuszaniem łąk i mokradeł.