Niewiele jest roślin, które w okresie zimowym pozostają zielone, ale gdy dobrze się rozglądnąć, to znajdziemy kilka gatunków, które właśnie wychylają swoje liście spod śniegu. Należą do nich m.in. paprocie: podrzeń żebrowiec i paprotka zwyczajna. Przedstawiamy je razem, gdyż są do siebie podobne i o pomyłkę nietrudno.

Podrzeń żebrowiec (Blechnum spicant)  to paproć, która występuje głównie w Karpatach i Sudetach, ale dobrze czuje się też w strzebielińskich lasach. To właśnie liczne stanowiska podrzenia żebrowca były z jednym powodów utworzenia rezerwatu „Paraszyńskie Wąwozy”. Spotkać go też można w innych miejscach nadleśnictwa, szczególnie na stanowiskach wilgotnych i lekko odsłoniętych przez wycinkę drzew. Wytwarza dwa rodzaje liści: pierwsze z nich – asymilacyjne mają lancetowaty kształt o zaostrzonym końcu i nasadzie, drugie natomiast to tzw. liście zarodnionośne, na których osadzone są zarodnie. Te liście mają bardziej pierzasty kształt i obumierają na zimę.

W odróżnieniu od poprzedniego gatunku liście paprotki zwyczajnej (Polypodium vulgare)  wyrastają na długim ogonku i wyglądają, jakby stanowiły górną połowę liści podrzenia. Wytwarza tylko liście asymilacyjne a zarodnie osadzone są na ich spodniej stronie. Jest to roślina raczej niepozorna ale stosunkowo często spotykana. Występuje zwykle w świetlistych lasach ale porasta też zbocza, szczeliny skalne a nawet pnie drzew.

Paprotka zwyczajna nierzadko hodowana jest w domu jako roślina doniczkowa. Przypisuje się jej wiele zalet m. in. skutecznie oczyszcza powietrze ze szkodliwych toksyn a także ze szkodliwego promieniowania.

W medycynie ludowej kłącze paprotki stosowane było w leczeniu gruźlicy. Simona Kossak w „Opowiadania o ziołach i zwierzętach” pisze natomiast: „Kłącze zimozielonej paprotki zwyczajnej lekarze polecali na zamuloną wątrobę, żółtaczkę, szkorbut, podagrę, na śledzionę, w szaleństwie, w gorącym moczu i słonym kaszlu”.

Podrzeń żebrowiec objęty jest ochroną częściową natomiast paprotka zwyczajna od 2014 r nie podlega ochronie gatunkowej.