Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.) to jeden z pierwszych wiosennych kwiatów. Tuż po zejściu śniegów bądź wraz z pierwszymi cieplejszymi dniami jego słoneczno-żółte kwiaty pojawiają się na poboczach dróg, w miejscach kamienistych czy na nadrzecznych żwirowiskach. Kwitnie zwykle już w marcu i zawsze przed rozwojem liści.  Mniej doświadczone osoby mogą go pomylić z mniszkiem lekarskim, który pojawia się jednak zdecydowanie później.
Liście podbiału pojawiają się później, bo na przełomie kwietnia i maja. Są duże, sercowate a od spodu pokryte białym meszkiem i właśnie stąd wywodzi się polska nazwa rośliny. Jego łacińska nazwa Tussilago oznacza natomiast „leczący kaszel” i odnosi się do jego leczniczych właściwości. Wyciągi i syropy sporządzone na bazie podbiału są dobrym środkiem w leczeniu górnych dróg oddechowych, działają przeciwkaszlowo a także leczą rany i stłuczenia. Wysuszony liść podbiału zmieszany z tytoniem niweluje nawet 40% nikotyny wdychanej do płuc. Przestrzegamy jednak przed beztroskim i nadmiernym stosowaniem go w charakterze leku. Generalnie uważany jest za jadalny a nawet leczniczy, ale zawiera alkaloidy, które w określonych dawkach mogą uszkadzać wątrobę lub powodować raka. Najwięcej jest ich w korzeniu, mniej w liściach a jeszcze mniej w kwiatach. Co ciekawe, zawartość alkaloidów zależy od położenia geograficznego i szczęśliwie u nas ich zawartość w roślinie jest mniejsza. W książkach i w internecie można znaleźć szereg przepisów na potrawy z podbiału, jest jednak tak wiele roślin jadalnych, że można chyba z niego zrezygnować.