Rozpoznawanie gatunków siewek to już wiedza tajemna dostępna jedynie niektórym. Specjalizują się w tym leśniczowie-szkółkarze. Spróbujmy i my dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat.

Sosna jest gatunkiem najbardziej rozpowszechnionym w Polsce. Jako gatunek pionierski pierwsza pojawia się na otwartych powierzchniach, głównie zrębach, ale warunkiem koniecznym by małe nasionko mogło skiełkować jest, by spadło na glebę mineralną. Dlatego by ułatwić sośnie odnowienie samosiewem należy przysposobić glebę poprzez wyoranie bruzd. Dojrzałe sosny wysiewają nasiona co roku a obficiej co 3-5 lat. Szyszki otwierają się wczesna wiosną, w ciepłe i słoneczne dni słychać wręcz chrzęst odginających się łusek. Wtedy uwalniają się z nich nasionka zaopatrzone w skrzydełka. Dzięki nim nasiona potrafią wędrować na znaczne odległości. Gdy trafią na właściwe podłoże zaczynają kiełkować. Na początku wyglądają jak rozetka składająca się z 5-7 igiełek o dł. ok. 2 cm. Z czasem wyrastają kolejne igły, które już bardziej przypominają przyszłe drzewo. Siewki sosny są bardzo podobne do siewek modrzewia, te jednak już w pierwszej fazie życia wykazują skłonności do esowatego wygięcia igieł.

Jodła jest gatunkiem, który bardzo dobrze znosi ocienienie, nie dziwi zatem fakt, że jej siewki pojawiają się w dnie lasu, w miejscach nierzadko bardzo ciemnych. Nasiona spadają na glebę już jesienią, albowiem jodła jest gatunkiem, u którego nie znajdziemy dojrzałych szyszek pod drzewem, gdyż rozsypują się w październiku  a na gałęziach pozostają jedynie sterczące trzpienie. Siewki jodły mocno przypominają dojrzałe igły lecz wyglądają odwrotnie tzn. typowe dla tego gatunku dwa białe paski na igłach widoczne są na wierzchniej stronie a nie jak zwykle na spodniej.

Ciekawie wyglądają siewki buka. Jak powszechnie wiadomo nasiana zwane bukwią spadają z drzew już jesienią i zimę przelegują na ziemi. Wiosną przy odpowiedniej temperaturze i wilgotności kiełkują i wyrastają w postaci dwóch nerkowatych i skórzastych liścieni, intensywnie zielonych z wierzchu a białawych od spodu. Zupełnie nie przypominają przyszłego drzewa. Siewki buka zwykle pojawiają się co 8 lat, bo taki jest cykl urodzaju jego gatunku. Obsiew jest wtedy tak obfity, że obrazowo mówiąc, „nie ma gdzie nogi postawić”.

Siewki klonu zwyczajnego są zupełnie niepodobne do klonowych liści. Najpierw rozwijają się długie i wąskie liścienie a następnie wyrastają sercowate liście. Siewki klonu pojawiają się co roku jako jedne z pierwszych. Uważny obserwator zauważy je w pobliżu każdego dojrzałego klonu.

Podobnie rzecz ma się z grabem z tym, że tu liścienie są niewielkie i przybierają kształt owalny. Później pojawiają się liście, są nieco większe i wyglądem zbliżone do tych właściwych. Siewki grabu pojawiają się wiosną jako jedne z pierwszych a zaobserwować je możemy już w czerwcu.