Kalina koralowa (Viburnum opulus L.), bo tak brzmi jej pełna nazwa, to pospolity krzew naszych lasów i zadrzewień. Najczęściej spotkać ją można na skraju lasu, ale rośnie też w podszycie, najchętniej na wilgotnych siedliskach. Osiąga wysokość do 4 m.

Gdy bliżej przyjrzeć się cechom kaliny okazuje się, że ma sporo właściwości zbliżonych do opisywanej wcześniej JARZĘBINY, choć spokrewnione nie są. Podobnie jak jarzębina kwitnie na biało. Charakterystyczne jest to, że kwiaty otwierają się stopniowo od brzegu do środka baldachu, co znacznie wydłuża okres kwitnienia. Owoce są czerwone o szklistym zabarwieniu. Podobnie jak u jarzębiny w stanie surowym są lekko trujące, jednakże tracą te właściwości pod wpływem wysokiej temperatury lub po przemrożeniu – w naturze bądź zamrażalniku. Zawierają liczne witaminy, sole mineralne i szereg innych substancji, co sprawia, że posiadają właściwości lecznicze. Można z nich sporządzać soki i konfitury. Podobno w razie przeziębienia sok z kaliny stawia na nogi w kilka godzin. Właściwości lecznicze posiada też kora, ale zaniechano zbioru z uwagi na zniszczenia, jakie powodował.

Owoce kaliny nie są zbyt chętnie zjadane przez ptaki - pewnie zniechęca je gorzki smak zawartych tam garbników. Poglądu tego nie podzielają jednak jemiołuszki, które po przylocie z dalekiej północy potrafią ogołocić całe krzewy.

Kalina wykorzystywana jest też jako krzew ozdobny. Częściej jednak spotykamy jej odmianę kulistą – boule de neige czyli kulę śniegową zwana powszechnie buldeneżką.