Krzewince tej przypisuje się wiele magicznych właściwości. Całującym się pod jemiołą w okresie Świąt miała przynieść szczęście, bogactwo oraz spełnienie marzeń. Pędy włożone do wazonu lub zawieszone pod sufitem chroniły dom przed złymi mocami i pożarem. Znalazła wiele uznania w wierzeniach starożytnych Greków, Celtów czy Wikingów. Wierzono, że ścięte pędy świętej jemioły leczyły niemal wszystkie choroby i trzeba przyznać, że coś w tym jest. W czasach obecnych jej dobroczynne właściwości nieco straciły na znaczeniu, faktem jest jednak, że zawiera witaminę C, magnez, potas i wapń oraz szereg innych bezcennych związków. Stosuje się ją w leczeniu nadciśnienia, poprawia krążenie krwi, reguluje przemianę materii i działa ogólnie wzmacniająco.

Przedstawmy zatem bliżej naszą bohaterkę. Jemioła pospolita (Viscum album L.) jest wieloletnią, zimozieloną krzewinką, rosnącą na gałęziach starych drzew liściastych i iglastych. Jej krzaczki przyjmują najczęściej charakterystyczny kulisty kształt, dobrze widoczny po opadnięciu liści. Widlasto rozgałęzione pędy osiągają długość do pół metra. Jemioła jest półpasożytem – korzeniami sięga pod korę w głąb miazgi drzewa-żywiciela, skąd czerpie wodę i sole mineralne. Ponieważ zawiera chlorofil, sama potrafi produkować pozostałe substancje odżywcze. Zakwita bardzo wcześnie, bo już w lutym i marcu, a jej kwiaty są niepozorne i słabo zauważalne. Charakterystyczne białe owoce dojrzewają późną jesienią.

Owoce jemioły są ulubionym pokarmem zimowym ptaków a w szczególności jemiołuszek, kwiczołów i innych drozdów. Resztki kleistych owocków, często z nasionkami, przyklejają się do ich dziobów i łapek. W ten oto sposób przenoszone są na inne konary i drzewa. Opadłe pędy jemioły są chętnie zjadane przez sarny, jelenie i zające.

Nasuwa się pytanie, czy jemioła która, jak wspomnieliśmy, jest półpasożytem, szkodzi swojemu drzewu-żywicielowi. Otóż okazuje się, że zasadniczo nie ma to znaczenia. Osłabione mogą być jedynie konary czy drzewa obficie porośnięte zielonymi kulami jemioły.