Zwykle patrząc na las widzimy zbiór drzew. Istnieje jednak podziemny świat nieskończonych ścieżek biologicznych, które łączą drzewa i pozwalają im komunikować się ze sobą, a także zachowywać jak jeden organizm. Pierwsza ciekawa obserwacja Prof. S. Simard pojawiła się jeszcze w dzieciństwie, kiedy to ratując z dziadkiem psa, zauważyła podziemny świat lasu: paletę korzeni, grzybów oraz czerwone i żółte poziomy gleby. Chciała wiedzieć więcej, więc zaczęła studiować leśnictwo. Już jako leśnik odkryła, że korzenie sadzonek sosny mogą przesyłać węgiel do korzeni innych sadzonek a drzewa mogą wymieniać się informacjami w strefie poniżej gruntu. Postanowiła potwierdzić to naukowo. Badania przeprowadziła na 3 gatunkach drzew: brzozie, daglezji i żywotniku. Prace były zakłócane przez wizyty niedźwiedzi gryźli.

Do badań użyła różnych prostych i skomplikowanych urządzeń.  Przykryła drzewka woreczkami foliowymi i wstrzyknęła tam radioaktywne izotopy dwutlenku węgla ¹³C i ¹⁴C. Przeprowadzone po godzinie pomiary pokazały reakcję sąsiednich drzewek na zaaplikowany izotop. Tak zareagowały brzoza i daglezja, żywotnik zaś pozostał „niemy". Dalsze badania pokazały, że drzewa używają w swym „języku" nie tylko węgla, ale również azotu, fosforu, wody, hormonów oraz sygnałów obronnych. Dzieje się tak dzięki grzybom korzeniowym tworzącym mikoryzę. Zasiedla ona korzenie wszystkich drzew, krzewów i roślin zielnych. Działa to niczym internet. Szczególne interakcje zachodzą między drzewami macierzystymi a ich siewkami – wytwarza się tam silniejsza sieć mikoryzowa. Drzewo macierzyste redukuje wręcz swoje korzenie na rzecz młodego pokolenia. Przekazuje też informacje gdy jest zranione bądź usycha. Wysyła też sygnały obronne, wytwarzając w młodym pokoleniu odporność na stres. I to właśnie zdaniem badaczki jest mową drzew.

Zainteresowanych odsyłamy do pełnej prezentacji Prof. Suzann Simard.